Eigenlijk is het voor mij vast prik. Elke woensdag avond om kwart voor acht sta ik voor de deur van Ervarea. Mijn avond improvisatie theater met Voorheen met Matthijs. Ik mis eigenlijk nooit een avond, baal er zelfs van als het vakantie is. Ik vind het heerlijk om te improviseren en ik vind het ook heerlijk om bij de groep te zijn. Het mooie van samen theater maken is is dat je al snel vertrouwd raakt met elkaar en dat je er eigenlijk niet aan ontkomt om vrienden van elkaar te worden. Het is een gemêleerd gezelschap, een groep vrienden die ik zonder Voorheen met Matthijs zeker niet had leren kennen. Bij binnenkomst drinken we samen thee en koffie, we kletsen wat en schrijven vaak een felicitatie voor iemand die binnenkort jarig is.
We spelen momenteel veel scenes in het thema van de Vloer op. En elke scene is bijzonder. Het mooie is dat elke scene uniek is, je hebt hem nooit eerder gezien en je ziet hem ook nooit meer terug. Dat is het gave. Je beleeft het samen, alleen die ene avond. Sommige scenes vergeet ik ook niet meer. Nu moet ik zeggen dat ik ook bijzonder goed ben ik het herinneren van scenes, soms kan ik een scene navertellen die de speler zelf niet meer kan herinneren. Maar sommige scenes onthouden we allemaal. Zo was er een scene tussen Joy en Folkert. Ze waren gescheiden omdat na het overleden van hun dochter hun huwelijk niet meer het zelfde was. Een vechtscheiding en veel jaren later belt Folkert bij Joy aan, hij is ongeneeslijk ziek en zal graag in hetzelfde graf als hun dochter begraven worden. Wat er bij mij te binnen schoot is dat het ruzie zal worden. Maar dat gebeurde niet. Joy leefde zich in, ze vond het verschrikkelijk dat Folkert dood zou gaan, hij was immers de enige die hun dochter zo herinnerde als zij deed. Dan had ze niemand meer met wie ze over haar dochter kon praten. Joy leefde zich in, maar dan echt, op een gegeven moment moest ze huilen.. echt huilen. Folkert troosten haar. Het is de mooiste scene die ik heb gezien bij Voorheen met Matthijs. We zaten allemaal met tranen in onze ogen te kijken, zo mooi.
Of Nicole en Peter. Nicole mocht voor een boek dat ze wilde gaan schrijven haar opa interviewen over de oorlog die hij had meegemaakt. Tijdens het gesprek komt ze er achter dat haar opa heeft gevochten voor de Duitsers. Peter vertelde heel beeldend over wat hij allemaal had meegemaakt aan het front, waar hij was geweest en hoe hij kameraden had verloren. Het was alsof Peter echt in de oorlog had gevochten, hij nam ons allemaal mee in zijn verhaal. Zijn manier van vertellen en acteren was klein, maar zo echt.
Misschien kunnen anderen het zich minder goed herinneren. Maar er zijn natuurlijk ook gewoon hele grappige scenes. Ik weet nog hoe Paola en Olga die hoer uithingen, echt heerlijk hoe ze stonden te zwieren met hun lichaam. Of hoe Nicole overdreven aan het flirten was met Hans, haar veel jongere vriendje, op het terras. Mireille die groots en meeslepend verteld over een vakantie, Eva die de beste versierder is van ons allemaal (zoals zij kan lachen, ze palmt je helemaal in) of Annemarie die zo op kan gaan in de scene dat ze echt boos kan worden.
Soms is het ook luguber. Vooral Ad kan dat goed. Iets wat we allemaal nog weten, gewoon omdat je niet kan bedenken hoe hij het verzint was de scene van Ad die een zwangere vrouw vermoorde. Hij snee haar buik open, haalde het ongeboren kind uit haar buik en schopte het weg. Echt waar. Nou gelukkig niet echt waar, maar gespeeld. Zoals alleen Ad dat kan. Verschrikkelijk.
Afgelopen woensdag heb ik twee scenes gespeeld. Ik ben uit de kast gekomen door mijn liefde aan Mireille verklaren en ik heb haar gekust. Ook heb ik op Schiphol gestaan afscheid nemend van mijn vader Folkert. Ik ging op weg naar mijn internet vriendje in Brazilië en was van plan niet meer terug te komen. Al was Folkert hier natuurlijk minder enthousiast over.
Improviseren is geweldig. Ik speel de bitch, het verliefde meisje, de huilende oma, de onschuldige tiener of een overbezorgde moeder. Alles is geweldig om te doen.
Een gewone woensdag avond heb ik eigenlijk nooit. Of misschien toch… de woensdagavonden in de vakantie zijn vaak veel gewoner, gewoon omdat er dan geen improvisatie theater is.
Lieve Groetjes Annemiek